Astrid Lotte is de directeur van OPDC Utrecht, wij vroegen haar om zichzelf even voor te stellen. En wat haar leukste herinnering is aan haar eigen schooltijd.
Ik woon in Amersfoort met mijn partner, ik heb drie kinderen die ondertussen begin twintig zijn. Als ik denk aan mijn mooiste herinnering uit mijn schooltijd, dan denk ik aan mijn docent geschiedenis. Ik zal nooit meer vergeten dat ik door hem besefte dat je meer kunt dan je zelf weet. Hij heeft mij geholpen om mijn talenten te ontdekken en daarin door te groeien. Dat is wat mij betreft ook een belangrijke taak van een docent, leerlingen helpen om hun talenten te kunnen ontdekken en ontwikkelen.
Je hebt een brede onderwijservaring in het Utrechtse onderwijsveld. Zowel in Utrecht als landelijk heb je een grote bijdrage geleverd aan de verbinding van onderwijs en zorg voor kwetsbare kinderen. Wat neem je daarvan mee in je nieuwe functie als directeur van het OPDC?
De wijsheid dat het gaat over samenwerking in een netwerk en dat je elkaar ongelofelijk hard nodig hebt. Het gaat over de gezamenlijke kennis van dat netwerk. En weten hoe je elkaar kunt vinden om de jongere centraal te kunnen stellen, daar moet je het voor doen. En je moet goed de verbinding kunnen leggen tussen de wereld thuis en de wereld op school. Ik heb geleerd om een jongere centraal te stellen door de jongere zelf zijn of haar verhaal te laten vertellen. Wij kunnen alleen slagen als we bereid zijn om echt naar dat verhaal te luisteren en van daaruit te ondersteunen waar dat nodig is.
Het OPDC is een tussenvoorziening en een belangrijke schakel in passend onderwijs, waar ga jij je de komende periode hard voor maken?
Iedere jongere wil er gewoon bij horen. Ik denk dat we nog te vaak in systemen denken en handelen en dat ons dat belemmert om vanuit de jongere te werken. Denk bijvoorbeeld aan wet en -regelgeving, maar ook aan organisaties en professionals. Het is moeilijk om over grenzen heen te kijken en te werken. Ik wil me hard maken om echt out-of-the box te denken, om zoveel mogelijk kansen te creëren voor jongeren, zodat iedere jongere erbij kan horen. Daarmee wil ik de wereld net een beetje mooier maken. Dat is een van mijn persoonlijke drijfveren, omdat ik uit ervaring weet dat het niet bij alle jongeren vanzelfsprekend gaat: een helpend handje op het juiste moment kan echt het verschil maken.
Wat zou je de leerlingen van het OPDC willen vragen?
Ik wil leerlingen vragen om altijd te blijven zoeken naar woorden die uitleggen wat er in hun hoofd zit. Woorden die aangeven wat er wel lukt, maar ook wat er niet lukt of waar de frustratie zit of wat ze hebben ervaren. Ik wil leerlingen vragen om deze woorden ook met mij te delen als dat nodig is, zodat we samen kunnen zoeken naar oplossingen en mogelijkheden. Zonder die woorden loop je het risico dat anderen dingen voor je invullen die lang niet altijd kloppen. We kunnen jou het beste helpen als we weten wat er in jouw hoofd zit, daarom vind ik het zo belangrijk dat je ons jouw verhaal vertelt.